Betty woonde op de Kouterparochie en dus was het logisch dat ze op de Kouter school liep. Ze startte in de kleuterschool van de BVA-wijk om daarna het lager te volgen in het Onze Lieve Vrouwinstituut. Ik herinner me nog goed die blauwe schorten die we moesten dragen, zegt Betty. Mijn grootste probleem was dat ik linkshandig was. Links schrijven in die tijd was uit den boze en tot in de tweede klas kreeg ik regelmatig een tik van de regel als ik toch mijn verkeerde hand gebruikte. Ze hebben zelfs mijn linkerhand nog vastgebonden zodat ik wel rechts moest schrijven. Dat was een echte ramp, zucht Betty, het was nog de tijd van de pen en de inktpot. Ik moet jou daar geen tekeninkske van maken dat dat ne grote knoeiboel was. Voor netheid heb ik nooit hoog gescoord. Gelukkig schreef de kinderarts in het derde leerjaar een briefje dat ik toch links moest schrijven. Ook aan al die breilessen houdt Betty weinig goede herinneringen aan over. Onderbroekjes, kousen breien was voor mij een echte hel omdat onze juffrouw geen links breiwerk kon opzetten. Gelukkig kon mijn moeder dat wel en produceerde ik te langen leste dan toch die onderbroek.
Na de lagere school heb ik nog twee jaar handel gevolgd en op mijn veertiende wou ik gaan werken, zegt Betty. Maar dat was thuis geen school. Ik bleef maar zagen en op een bepaald moment zei mijn pa: Trekt uwe plan maar gaan werken is niet meer pree. Een tante van mij werkte in den Beauty in het industriepark. Dat was een atelier van breigoedconfectie.

Ergens in oktober 1973 moet ik daar begonnen zijn, peins ik, zegt Betty. Met mijn blauw rokje en witte kousen trok ik de eerste dag op en ik was er meer dan een vreemde eend in de bijt. Alle meisjes die er werkten waren geschminkt, droegen nylonkousen… ik kwam in een totaal andere wereld terecht, een wereld die ik niet kende.
Die eerste dag is me allesbehalve bevallen. ‘k Heb zelfs ’s middags mijn boterhammen niet opgegeten, die heb ik na het werk over de haag van het kerkhof gesmeten. Maar ik had het lef niet, bekent Betty, om thuis te zeggen dat ik niet meer wou gaan. Op dat vlak ben ik toch wel een beetje koppig.

Ik denk dat ik daar een jaar of acht gewerkt heb, vertelt Betty. Iedere dag van kwart voor zeven tot kwart over vier. Ik leerde zo’n beetje van alles: cols op de truien zetten, mazen, knopen aanzetten, de verzendingen… Op vrijdag kon ik een extraatje bijverdienen door onze ateliers te kuisen en dat nam ik er maar bij. Al bij al was die pree gene vette, herinnert Betty zich, ik denk dat ik toen zo’n 6000 frank (150 euro) per maand verdiende. Op een bepaald moment kwam er een reoganisatie in het bedrijf. De afdeling in Zele werd opgedoekt en wie wou, kon mee verhuizen naar Sint-Niklaas. De meesten bedankten hiervoor en gaven hun ontslag en zo misten ze hun ontslagvergoeding waar ze toch recht op hadden. Ik was ook zo dom maar ik had op dat moment al een job in Juvenes op het oog.

Betty’s verhaal in Juvenes begint in 1975. Vroeger moest je zestien zijn vooraleer je in het jeugdhuis binnen mocht. Ja, zegt Betty, en daar waren ze vrij streng op. Op mijn zestiende werd ik lid en vrij snel engageerde ik me in van alles en nog wat. Ik zat in de kern, in de jeugdraad en ik speelde ook volleybal.

In 1981 zocht men in Juvenes iemand in het kader van een BTK-project (Bijzonder Tijdelijk Kader, om werklozen aan een job te helpen creëerde men eind jaren zeventig, begin jaren tachtig tijdelijk functies bij de overheid of bij instellingen van openbaar nut in de sociaal-culturele sector). Dat leek me een droomjob, zegt Betty nu zovele jaren later. Er was alleen één probleem: je moest minstens twee jaar stempelen wilde je in aanmerking komen voor zo’n BTK-betrekking. Uiteindelijk werd er toch een mouw aangepast en is dat toch in orde gekomen: ik kon aan de slag in ons jeugdhuis. Juvenes huisde toen nog op de Markt en Marc Van Cauteren was PV (permanent verantwoordelijke) en zijn broer Toon secretaris. Ik kreeg een fulltime job en het grootste gedeelte ervan was instaan voor het onderhoud.

Maar, vult Betty aan, ik deed veel meer dan wat ik moest doen. Naast de kuis stond ik ook op dinsdagvoormiddag en -avond achter den toog, hielp affiches ontwerpen voor activiteiten en ook met de verfborstel heb ik heel wat ruimtes een nieuwe look gegeven. Ik zat er om het in ’t Zils te zeggen gezoeën e gebroan. Mijn ma zei dikwijls: ‘Ge zou er beter gaan wonen’ en het is nog gebeurd dat ze me een test eten brachten van thuis.
De tijd op de Markt was een heel toffe tijd. Het gebouw van het vroegere warenhuis Zela was een echte doolhof, herinnert Betty zich. Beneden had je een grote instuifruimte maar boven was het een wirwar van kamertjes waar alle clubs en werkgroepen hun vaste stek hadden. Je had het secretariaat , de uitleendienst met de LP’s, de singlotheek, de stripotheek, een crearuimte, de donkere kamer van de fotoclub en natuurlijk ook Radio U.F.O. De radio zond maar live uit vanaf 16 uur, dus moest ik ’s morgens de banden aanzetten zodat er ook overdag muziek te horen was. De radio was gestart in 1982 en in 1987 werd radio U.F.O. de mond gesnoerd toen de B.O.B. (Belgische Opsporingsbrigade) heel de boel in beslag nam.

Het jeugdhuis wordt geleid door een permanent verantwoordelijke bijgestaan door iemand die het secretariaat bemant (M/V). In die 33 jaren heeft Betty al heel wat volk zien passeren in Juvenes. Ze is gestart onder Marc Van Cauteren en nu staat Pieter Dubois aan het roer. Doorgaans, zegt Betty, blijft een P.V. slechts enkele jaren om dan door te groeien naar een andere job. In mijnen job ligt dat anders, zegt Betty,

ik zorg voor het onderhoud, doe alle bestellingen van drank en dergelijke, controleer de stock, zorg voor het materiaal en zoek sponsoring als het nodig is. Daarnaast hou ik het jeugdcentrum open op dinsdagvoormiddag en eenmaal per maand organiseer ik op zondagvoormiddag de kaarting wiezen. Den tap wordt meestal gedaan door vrijwilligers en die organisatie nam ik vroeger voor mijn rekening.

Ik zie mezelf met de beste wil van de wereld als stevige vijftigplusser niet meer meedraaien in een jeugdhuis. Hoe speel jij dat klaar? vraag ik Betty. Ik ben er natuurlijk in gegroeid, antwoordt ze, maar toch moet ik af en toe de knop wel eens omdraaien en mijn verstand op nul zetten om te overleven. Muziek, om maar iets te noemen, zegt Betty, is doorheen al die jaren serieus geëvolueerd. Wij genoten in onze jeugd van de kleinkunst, klassiek, pop maar dat ligt mijlen ver van de keuze van de jeugd van tegenwoordig. Ik heb in al die jaren heel wat muziekstijlen zien passeren: pop, rock, hardrock, metal, punk, funk… noem maar op. Ik kan niet zeggen dat ik die allemaal kan appreciëren maar je moet nu eenmaal mee met je tijd.

Gelukkig mag ik zelf de muziek bepalen op de momenten dat ik achter den toog sta, meestal op dinsdagvoormiddag met de markt.

Maar, voegt Betty er aan toe, als ik dat reclamespotje om melk te promoten op tv zie met dat dansend koppel, dan vraag ik me af welke muziek ze binnen veertig-vijftig jaar in het rusthuis gaan draaien. Wellicht zullen ze niet veel meer horen. De jeugd van tegenwoordig loopt altijd met zo’n Ipod op hun hoofd, als ze naar school gaan, als ze lopen, sporten…

Nee, zegt Betty, ik hou van muziek, maar daar bedank ik echt voor.

Dat de jeugd in al die jaren veranderd is, da’s duidelijk gaat Betty verder. Ik kom nog uit de tijd dat we brosten in de mis en dat uurtje naar Juvenes trokken. Je moest dan thuis wel kunnen vertellen wie er gepreekt had maar daarvoor hadden we onze informatiekanalen. Toen de punk zijn intrede deed kwam de jeugd proper uitgedost binnen, trok naar de wc en zette daar hun haar recht met zeep. Voor ze huiswaarts trokken hadden ze terug hun ‘normaal’ kapsel.
Iedere tijd heeft zijn charme, vervolgt Betty, maar onbewust vergelijk je wel eens met vroeger en eigenlijk mag je dat niet doen. Is de jeugd in al die jaren veranderd?, vraag ik haar. O, antwoordt Betty resoluut, zeker en vast. In onze tijd heerste er meer een ‘wij-gevoel’, nu is dat veel minder. Mijn gsm, mijn ipod… Ze denken niet verder dan hun neus lang is. Als ze binnenkomen bestellen ze voor zichzelf een pintje, dat was bij ons niet waar. Wij trakteerden de anderen en als iemand slecht bij kas zat, sprongen we bij. Zo was dat. Mijn generatie was meer idealistischer en onze inzet was gratis, belangeloos en voor niets. Nu krijgen de tappers een vrijwilligersvergoeding want anders vind je geen tappers meer. En hoe je het ook draait of keert, we hebben vrijwiligers nodig want anders moeten we de boel sluiten.

De drie beroepskrachten vormen het kader, maar de rest wordt gedragen door de jeugd, Juvenes is van hen en bij velen is er echt nog goede wil.
Wat me ook opvalt, zegt Betty, is dat ze minder zorg dragen voor het materiële. En als het moet, spreek ik hen daar op aan. Regelmatig komen ze me zeggen: je hebt de complimenten van mijn vader of moeder. Van de meeste jongeren zou ik de moeder kunnen zijn. Als het over zijn hout gaat, berisp ik hen. Maar, voegt ze eraan toe, ik ergerde me vroeger meer dan nu, doorheen de jaren word je milder alhoewel ik soms nog wel eens scherp uit de hoek kan komen. Ik probeer altijd streng maar rechtvaardig te zijn.
In die 33 jaar dat Betty actief is in Juvenes heeft ze ook heel wat mensen zien passeren: pv’s, secretarissen maar ook de beheerraad werd constant verjongd. Deze bestuursgroep moet er op toezien dat alles van een leien dakje loopt. Betty bekent dat het niet altijd even makkelijk was en is. Andere bazen, andere wetten geldt ook voor Juvenes. Aan één iemand heeft ze heel goede herinneringen: Piet Certyn. Piet heeft enorme verdiensten voor Juvenes, zegt Betty, en bij hem kon ik met veel terecht. Ik mis zijn steun en goede raad.

In het najaar van 2004, even voor Betty 45 werd, voelde ze zich niet goed. Ze was altijd moe. Hier klopte iets niet, vertelt Betty. Ik dacht dat ik wat te veel hooi op mijn vork had genomen of zo. Bij mijn huisdokter liet ik mijn bloed onderzoeken en een dag later viel het verdict: ik had een vorm van bloedkanker, lymfoom. Dat was ne klop op mijne kop. Ik ben toen onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis, eerst in Dendermonde en later in het UZ. Ik heb veel bewondering voor professor Janssens, zegt Betty, ik ben haar heel dankbaar. Zij zei heel eerlijk tegen me: het is erop of eronder. De behandeling en de operatie sloegen aan, ik had geluk.

Het moment dat ze je dat vertellen, staat je wereld wel even stil, bekent Betty. Ik heb me er rap bij neergelegd en heel de zaak optimistisch bekeken. Je moet er gewoon door en het is me gelukt. Het is nu tien jaar geleden en bij de laatste controle was alles oké. Ik ben toen een aantal maanden thuis geweest en ook al had ik een jaar ziekenverlof gekregen, na zes maanden ging ik halftime terug aan de slag. Ik werd gewoon gek tussen mijn vier muren, ik moet gewoon mensen zien. Die ziekte heeft me wel anders tegen het leven doen aankijken. Ik pluk de dag en probeer van iedere dag het beste te maken én er van te genieten!